Het lijkt nog niet goed te gaan

Hij kan terecht in een woning van het OCMW, maar kan er moeilijk aarden. De kosten voor het verblijf, voor de verwarming en het onderhoud zijn zo hoog dat hij nog maar weinig overhoudt van zijn uitkering. Hij moet zich aanmelden bij de psychiater en medicatie nemen. Hij moet een werkervaringstraject volgen… al met al een hoop nieuwe verplichtingen waar Mike niet op zat te wachten. Op zekere dag slaan de stoppen door. Hij slaat al zijn ramen stuk en vlucht weg uit de woning. Wekenlang laat hij niets van zich horen. De maatschappelijk werker zet zijn uitkering stop en woning wordt leeggemaakt, alle rommel wordt weggehaald. Weken later laat Mike zich weer zien. Hij is naar het zuiden van Frankrijk geweest. Het was er goed, maar zijn geld is op. Waarom werd er niet meer gestort? Voor Mike is dit een vraag naar menselijkheid. Als hij hoort dat er ook voorwaarden verbonden zijn aan de uitkering, dan heeft hij dit liever niet. Met een hoop kabaal en heisa is hij weer weg. Hij klopt aan bij de nachtopvang, waar hij onderdak vindt. Mike weet waar hij moet zijn voor gratis eten, gratis drank moet scoren, het is een overlever. Overal waar hij komt doet hij hetzelfde verhaal. Mijn moeder is dood, mijn hond is dood en mij willen ze geen spuitje geven… Verschillende mensen zijn bezorgd voor zijn situatie.

Contact maken

Dan komt de corona-uitbraak en moet iedereen in quarantaine. Mike heeft geen slaapplaats. Maar er wordt een studio aangeboden in een leegstaand klooster. Hij test negatief voor covid-19, dus mag hij daar blijven voor enkele weken. Maar na de quarantaine hem terug op straat zetten, dat ziet niemand zitten. Dus maken we een eenvoudig huurcontract op. Het Housing first model lijkt voor hem de enige vorm te zijn die past. Mike is akkoord om huur te betalen. Hij wil rustig en ietwat afgezonderd blijven wonen. Hij gaat zelf akkoord met iemand die af en toe eens komt kijken hoe het met hem gaat. ‘Die gaat toch niets kunnen doen, maar als er iemand wil komen, dan is dat oke… ‘ De begeleiding heeft het niet makkelijk. Of Mike is niet thuis, of hij doet niet open. Of Mike ligt nog in bed, of hij is knorrig en wil gerust gelaten worden. Mike gaat de verveling tegen door veel te kleuren en te tekenen. Mandala’s en tekeningen van de Australische Aboriginals inspireren hem. De begeleider kan in Boekenvoordeel een prentenboek op de kop tikken voor een paar euro’s. Mike is positief verrast. De week erop heeft hij een paar tekeningen gemaakt. Hij wil ze als bedanking aan de begeleider geven. De papieren staan vol kleurrijke woordspelletjes. Zit er hier iets van jou in? Is dit jouw boodschap? Mike wil niet antwoorden. Het is kunst. Het moet voor zich spreken.

Van het één komt het ander

De tekeningen gaan mee naar de bureau en komen op de bespreking aan bod. We zouden daar iets mee moeten doen. Kunnen we daar geen wenskaarten mee maken? Om berichtjes te sturen naar de cliënten? Even polsen bij Mike, maar voor hem is het om het even. “Doe ermee wat je wilt, maakt mij niet uit, roept Mike…” We maken een vijftigtal kaartjes en verdelen deze. We zijn verbaasd van de positieve reacties. Andere kunstzinnige cliënten bieden hun werk aan. Ook enkele aquarellen worden op die manier gekopieerd en verspreid. Mensen kunnen een kaartje meenemen om zelf op te sturen of in de bus te doen. Het geheel begint zijn eigen leven te leiden. En Mike, op het eerste zicht doet het hem allemaal niets, maar er zijn er die zeggen dat hij iedere keer in het buurthuis gaat kijken of er nog kaartjes van hem liggen... Jaren negativiteit gaan niet opeens weg, maar als begeleider ben ik precies iets meer welgekomen…