Een doel is de sleutel

Tijdens de begeleiding stelde ik een doel. Een doel voor de cliënt die hij kent en het belang ervan begrijpt, en voor mijzelf. Beide zijn erg belangrijk. Voor de cliënt was het probleem in dit specifieke geval dat hij tot in de kern eenzaam was. Wonen in revalidatiecentra en opvangcentra in Boedapest, ver van huis, was een grote uitdaging voor hem. Ook wist hij niet hoe hij met innerlijke spanning om moest gaan, hoe hij zijn persoonlijke grenzen moest behouden en hoe hij emoties moest uiten. Dit waren dingen die ik weet en mijn doel was om hem daarover te vertellen en het hem te leren. Maar daarvoor had ik een goede verstandhouding nodig, hij moest open en gemotiveerd zijn. Ik dacht dat we daar geen probleem mee zouden hebben. Maar toen was het Kerstmis. In de opvang vielen veel mensen terug, dat zag hij, wist niet hoe hij daarmee om moest gaan en ook hij viel terug. Om de waarheid te zeggen, aangezien hij erg bewust leek van zijn situatie, wist ik niet dat het probleem zo groot is. Hij ging 2 maanden voor opname en in februari zijn we weer gaan samenwerken.

De redenen zijn soms eenvoudig

In februari leek hij weer gemotiveerd en aangenaam. Het afgelopen jaar vulde zijn maatschappelijk werker de eenzaamheidsschaal met hem in, hij wist dat hij eenzaam was en kon daarover praten. Eigenlijk wist hij altijd alles, was het nooit met me oneens, accepteerde alles wat ik zei. Maar hij had een probleem met het overgaan in actie. Hij stelde altijd alles uit en zei dat hij lui was en zich verdrietig voelde, misschien depressief. Hij kwam naar groepen van opvangwerkers, maar ging nergens lang mee door. Hij kreeg dagbestedingsplek in de opvang, het was bedoeld als tijdelijk werk totdat hij een baan kreeg. Er veranderde niets en al snel raakte ik geïrriteerd ... Ik probeerde de tool over angst, de Observe the Dragon-tool. Hij ontkende dat hij een sociale angst had, hij was niet bang voor sociale situaties. Dat zei hij tenminste, want daar ben ik nog steeds niet zo zeker van. Het bleek dat hij zich schaamde, want hij heeft niet zoveel geld te besteden om naar evenementen te gaan en hij wil niet alleen gaan, omdat hij de route niet kent.

Corona staat in de weg

Eind maart kwam het coronavirus, het was voor mij verboden om naar opvangcentra te gaan, ik heb telefoondienst gedraaid. De onderkomens waren niet op slot, maar mensen mochten maar één keer per dag naar buiten. De client werkte nog in de tuin van het asiel. Maar hij voelde zich niet vrij, hield niet van de afsluiting. Zijn eerste terugval in Boedapest in 2018 hield ook verband met de sluiting, dus het was een vertrouwd gevoel voor hem. Het had niets met zijn vrije tijd te maken. Groepssessies werden tot nader order uitgesteld. Zijn spanning groeide, zijn geloof hielp hem maar het liep soms ook mis.
We spraken elke week aan de telefoon. Hij maakte plannen, hij wilde gaan wandelen, externe groepen bezoeken, had interesse in een bordspel. Maar deed ook serieus zijn best om zich beter te voelen, kocht boeken, een tablet en kon zijn eigen verhalen schrijven en e-mails schrijven naar zijn oude vrienden.
Maar balans vinden leek de sleutel, soms leek het hem niet genoeg.

Actie lijkt noodzakelijk

Nadat de lockdown was afgelopen, meldde de klant zich bij bordspelgroepen en de schrijfclubs. Hij zei ook dat hij naar de groepssessies zou gaan, maar hij kwam nooit. Andere groepen functioneren gedeeltelijk, ze hebben soms niet genoeg mensen om te spelen. Hij kreeg ook een externe baan, maar hij stopte na 4 weken, hij pakte de situatie niet goed aan, hoewel hij gelijk had. Het lijkt erop dat spanningsbeheer alleen werkt als hij iemand heeft om op te vertrouwen, bijv. maatschappelijk werkers, psychologen. En nu hij geen baan heeft, heeft hij geen geld om mee te doen aan externe evenementen. Ik ben ook van mening dat individuele sessies gedeeltelijk voldoen aan zijn behoeften aan conversatie en sociaal contact. En hij wacht nog steeds tot anderen zich bij hem voegen en samen naar buiten gaan. Op dat moment geloof ik dat de beste strategie voor mij is om eerlijk te zijn en feedback te geven over mijn gevoelens en gedachten.