Een ingenieuze to-do-lijst

Een maand later start ze bij Discus. Een van de eerste handelingen is het in ontvangst nemen van een boekje. Op de voorkant zijn de namen van haar nieuwe teamgenoten gegraveerd. Binnen staan de dagen van de eerste vier weken beschreven. Elk uur van de komende tijd is uitgewerkt. Het menu zit ingenieus in elkaar. Vrijwel alles wat ze in haar werk kan verwachten is in het programma opgenomen: een bezoek aan de GGD, met een klant naar de dagbesteding en natuurlijk een aantal huisbezoeken.

Het Vlaams

Op de eerste dag gaat ze met Viola mee naar een klant. De kennismaking verloopt zoals een ontmoeting in het echte leven. Hij stelt zich voor. Elise verklaart haar aanwezigheid. Dan volgt een gesprekje over haar accent, het Vlaams. “België is mijn geboorteland,” legt Elise uit. “Ah, en waar precies?” wil de man weten. “Uit Antwerpen.” En de twee praten verder over de bijzonderheden van de stad en toeristische trekpleisters. Dan kijkt Elise toe hoe Viola de lopende zaken afhandelt. Gesprekken over geld, administratie en dagbesteding. Gedrieën bezoeken ze de reclassering voor een gesprek over de taakstraf van meneer.

De gouden tip

Naarmate de dagen verstrijken ziet Elise verschillende collega’s aan het werk, met elk hun eigen stijl. Ze krijgt tips. De belangrijkste is eigenlijk geen tip op zichzelf, maar een tip om goede tips te vergaren: “Als je vragen hebt, bel gerust,” krijgt ze elke dag te horen.
Na twee weken begeleidt Elise haar eigen klanten. Eerst zijn het er nog maar een paar. Daarnaast vraagt ze regelmatig aan collega’s of ze ergens mee kan helpen. Na dertig dagen heeft ze een volledig eigen pakket aan werkzaamheden. Als ze iets niet weet, belt ze een teamgenoot. En nog één als die niet opneemt en soms wel iedereen. Die gouden tip was niet tegen dovemansoren gezegd