Het gevoel van eenzaamheid

Vanaf het moment dat ik in mijn huis ben gaan wonen ervaarde ik een gevoel van eenzaamheid. Wanneer ik in de verleiding kwam om te drinken erkende ik dat de strijd tegen deze verleiding er altijd zal zijn. Maar deze strijd zal mij nu vooral veel brengen, net zoals het praten en omgaan met mensen mij veel brengt i.p.v. dat ik dat ervaar als een strijd.

Toen ik net in mijn huis woonde ervaarde ik een soort gedwongen eenzaamheid. Ik kon kiezen; het was of het gevoel van eenzaamheid of ik ging weer drinken. In de eerste paar maanden heb ik veel tijd tussen vier muren doorgebracht.
Ik voelde me 's nachts eenzaam. Ik was gewend aan het constante lawaai van de plek waar ik op straat woonde.
Ik dacht ook dat mijn kinderen meteen terug zouden komen, en dat ze vanaf het begin af aan meer bij mij zouden zijn. Dat was niet het geval en dat bracht me een beetje uit balans.
Ik was bang dat de verveling me zou opeten van binnen en ik weer in mijn oude gedrag zou vervallen. Maar ik had ook het gevoel dat ik dat niet meer was. Bovendien schaamde ik me ineens voor wat de buren dachten, nu ik opeens zelf een buurvrouw was.

Ik had hetzelfde bij Nela en Juan, mijn persoonlijk begeleiders, want ik kon hen niet teleurstellen. Het was een mengelmoes van allerlei gedachtes en emoties.

Mezelf opnieuw ontdekken

Ik begon mijn werkelijke behoeften in mijn nieuwe leven opnieuw te ontdekken en realiseerde me dat de straat en de alcohol veel van me hadden afgenomen zonder dat ik dat zelf doorhad. Ik was opnieuw geïnteresseerd in mezelf en in het plezier van dingen die ik leuk vond. Maar ik realiseerde me ook dat ik daarvoor wat geld nodig had ook al was het niet veel. Ik moet zeggen dat de TRANSPORTBONUS die verandering heeft gemarkeerd. Het geeft me de vrijheid om te bewegen waar ik wil. Soms ga ik gewoon naar het winkelcentrum om te wandelen en dat past bij me. Trouwens, ik kan mijn dochter zien bij haar schoonmoeder en gaan wandelen.
Ik heb de aanvraag voor de IMV (uitkering) gedaan en zodra ik deze volledig heb gekregen (momenteel ontvang ik 90 euro/maand minus de bijdrage aan het programma), zal ik me onafhankelijker voelen. De studiebeurs is prima, maar ik wil mijn eigen geld om mijn kinderen uit te kunnen nodigen om vaker te komen eten, kleren voor mezelf kopen en de dingen doen die iedereen zou doen.

De verbinding aan gaan

Nu ken ik steeds meer mensen in de buurt waar ik woon. Ik krijg steeds meer een band met de mensen om mij heen. Dat gaat heel goed, ik denk doordat ik mezelf ben. Eerst schaamde ik me, maar nu wissel ik telefoonnummers uit met de buren en ze vragen me oprecht hoe het met me gaat.
Het hebben van honden heeft me veel geholpen en het praten met mensen in de buurt die ook een hond hebben. We bouwen beetje bij beetje steeds meer een band op. Ik was erg rusteloos en wilde alles tegelijk, maar dingen kosten tijd...

Ik heb nu vooral buitenhuis geprobeerd vrienden te maken. Mijn huis is mijn eigen veilige plek. Ik wil maar weinig mensen in mijn huis laten nu ik een eigen huis heb.
Dat is alleen als ik de deur niet meer uit kom om met mensen te praten. Dan is de supermarkt kassiere zo gek om naar mijn huis te komen. En onlangs belde een buurman me om me met de auto te brengen om boodschappen te doen, en ik vond het geweldig!!

En met mijn kinderen gaat het langzaamaan steeds beter. Ik zie mijn dochter vaker. Dit is te danken aan mijn schoonzoon, die lief is en aandringt op contact tussen mij en mijn dochter. We gaan dan uiteten of wandelen. Met mijn zoon is het een beetje anders, maar ook hem zie ik af en toe. Meestal zie ik hem samen met zijn partner. Ik denk dat ik nog dingen uit het verleden met mijn kinderen moet regelen. Daarom is een van de dingen die ik wil doen zodra ik de hulp krijg, een heel weekend met ze gaan kamperen en tijd met hen doorbrengen en kijken wat er gebeurt.