Confusie

Tijdens de sollicitatieronde in een kroeg in Amsterdam-Zuid kwamen de kandidaten één voor één binnenlopen. Ze stelden zich voor. Uiteindelijk bestond het gezelschap uit elf mensen: vijf kandidaten, vijf teamleden en één manager. Die laatste wilde graag aanwezig zijn, maar legde de verantwoordelijkheid voor het aannemen van een nieuwe medewerker bij het team. “Zo. Fijn dat jullie er zijn,” had Floris iedereen verwelkomd toen de eerste drankjes waren besteld en de eerste gesprekken op gang waren gekomen. “Dit zijn de kandidaten,” hij wees naar de vijf mensen met verbaasde gezichten. “En dit zijn Discus-medewerkers.”

Slappe lach

De procedure bestond uit één-op-ééngesprekken. Floris stelde de kandidaten op hun gemak. Daarna nodigde hij hen uit wat van zichzelf te laten zien. Soms helpt het om vreemde vragen te stellen om het ijs te breken. Een bijkomend voordeel is de oprechtheid van het antwoord. “Wanneer had je voor het laatst de slappe lach?” vroeg Floris wel eens tijdens een ander sollicitatiegesprek.
Een sociaal wenselijk antwoord is dan eigenlijk niet meer mogelijk. Het antwoord dat wél komt, kan veel zeggen over iemands persoonlijkheid.

Mara

Een van de sollicitanten, Mara, leek aanvankelijk onder de indruk van Floris’ vragen.
• Welk verkeersbord zou je zijn?
• Als je je vrienden uitnodigt voor het eten, hoe ziet de tafel
er dan uit?
• Een vriend of vriendin staat voor je deur met beide ogen
blauw en dichtgeslagen. Wat doe je?
Meer dan eens begon ze met antwoorden, maar stopte na twee woorden, alsof ze zo onder de indruk was van de setting dat
praten de situatie alleen maar nog chaotischer zou maken. Maar opmerkelijk genoeg vond ze haar eigen stilvallen geen probleem. Ze zuchtte even, keek op en vroeg: “Wat was je vraag ook weer?” En babbelde dan monter verder over verkeersborden, gedekte tafels en dichtgeslagen ogen. Genoeg gespreksstof om haar te leren kennen.